Deze blog verschijnt dagen later dan u gewend bent. Al een paar keer had ik hem om 2 uur ’s nachts willen publiceren, maar ik moest zorgvuldig zijn: een blog mag niet te vroeg verschijnen, voordat alles duidelijk en definitief is. Er komen anders maar rechtszaken van.
Maar gelukkig, de networks hebben de winnaar bekendgemaakt, de blog kan uit.
De networks? Bizar. Dat zou hetzelfde zijn als dat bij ons Rutte weer opnieuw premier kan worden omdat het NOS-Journaal, het RTL-Nieuws en Hart van Nederland hem tot winnaar van de verkiezingen hebben uitgeroepen. Bij ons gaat nog altijd de Kiesraad daarover, een onafhankelijk staatsorgaan. Het is niet uitbesteed aan de markt.
Nu is dus het zover, en kan ik Trump eindelijk feliciteren. Een ongekend groot aantal kiezers – bijna 146 miljoen – heeft zijn stem om hem uitgebracht. Het grootste deel van dat kiezerspeloton heeft tegen hem gestemd. Daarom heeft het andere hokje op het stemformulier gewonnen. O ja, en daarnaast heeft er nog een klein groepje op Biden gestemd: zijn vrouw en kinderen ongetwijfeld, de Obamaatjes, dat leuke gezin dat schuin aan de overkant van Biden woont en hem zo’n aardige man vindt als hij zijn hond uitlaat. Achttien mensen ongeveer.
Biden de grote onbekende. Hij schijnt al een halve eeuw mee te lopen in de Amerikaanse politiek en heeft acht jaar aan de zijde van Obama gestaan, maar we weten nog steeds heel weinig van hem. Een man zonder eigenschappen, zo lijkt het wel. Een prettig verschil met de vertrekkende man, bij wie de eigenschappen uit zijn vette lijf puilden en ons met schrille tonen in de oren twitterden. Zo is Biden vooral de anti-Trump. Zoals Jimmy Carter, de fatsoenlijke, de anti-Nixon was (Watergate, Vietnamoorlog), en Ronald Reagan de opgeruimde, kon winnen van Carter die was vastgelopen in tobberigheid. En zoals Jack Kennedy, na de angstige koude-oorlogjaren onder Eisenhower, de hoop belichaamde.
Het is al vaak opgemerkt: het is wel droevig dat een zo groot en getalenteerd land telkens weer met zulke zwakke kandidaten aan komt zetten. Toch is het ook weer een teken van hoop dat Bloomberg, de SuperTrump, eerst 100 miljoen dollar in zijn eigen campagne stak, en dat hij daarna bij de eerste Democratische primaries kansloos kon afdruipen. De verleiding om Trump met een uitvergrote versie van zichzelf te verslaan is kennelijk niet groot geweest.
Trump die mij als autocratisch leider toch nog tegenviel. Poetin zou een paar toonaangevende politici en anchors hebben vergiftigd. Xi zou de federale troepen hebben ingezet om het stemmentellen in Michigan en Pennsylvania onmiddellijk te beëindigen. Modi zou de fanatieke aanhang hebben opgezweept tot straatgeweld. Trump komt niet verder dan gerechtelijke procedures waarin hij de fraude niet kan aantonen. En ook “zijn” Supreme Court gaat hem niet redden: ook daar moet een advocaat met een redenering komen.
Intussen zitten de Amerikanen opgescheept met een kiezerswil die steeds verder uitzwaait. Gematigdheid en samenwerking onder Bill Clinton, radicalisering en zinloze oorlogen onder Bush junior, dan beschaving en gematigdheid onder Obama, ondermijning van rechtsstaat en democratie onder Trump, en dan nu weer een terugkeer naar fatsoen onder Biden, zo lijkt het. Komt er een moment dat dit land definitief uit de bocht vliegt – dat het een autocratische staat wordt naar het voorbeeld van Poetins Rusland of dat het met veel geweld uit elkaar valt?
Biden heeft dit begrepen. Hij wil verzoenen en bruggen slaan. Wij mogen hopen dat hij in die lastige opgave slaagt.
