Het Orkest van de Achttiende Eeuw – een bekende coverband, die nooit eigen muziek speelt – heeft een paar jaar geleden een geduchte concurrent erbij gekregen. De eenentwintigste-eeuwse coverband The Analogues geeft live concerten met muziek van de vorige-eeuwse band de Beatles. Ze doen dat zo authentiek mogelijk: ze reproduceren letterlijk elk geluidje dat te horen is op de originele geluidsopnames. En ze doen dat met de originele instrumenten: de Mellotron, de Wurlitzer, de Fender Bassman Blackface, ze zijn met veel moeite en tegen hoge kosten opgespoord en aangeschaft.
Wat het extra indrukwekkend maakt: The Analogues geven live concerten met muziek die daar helemaal niet geschikt voor is. Het gaat om de latere studio-opnames van de Beatles (Sergeant Pepper, Magical Mystery Tour, White Album, Abbey Road), opgenomen met meersporenopname-apparatuur – opnames die de Beatles zelf nooit op het podium brachten, omdat ze het resultaat van dagenlang over-elkaar-heen opnemen niet even live in drie minuten konden uitvoeren. The Analogues doen dat wel.
Een topprestatie dus. Maar ook heel gek. Want de Beatles hadden gemiddeld vijf maanden de tijd om één LP met dertien of veertien nummers op te nemen, en ze lieten hun creativiteit de vrije loop. Elk nummer moest nieuw en origineel zijn, de muziekgeschiedenis moest beslist herschreven worden. Hadden ze een prachtnummer geschreven, dan gingen ze dat succes niet herhalen: het volgende nummer moest weer totaal anders zijn. Je kunt in die late opnames dan ook nauwelijks twee nummers aanwijzen die op elkaar lijken.
The Analogues doen precies het omgekeerde: bij hen gaat het niet om originaliteit, maar om het exact, getrouw kopiëren van de Originalfassung. Ze worden daarin door de fans nauwlettend in de gaten gehouden: één afwijkend akkoord, één stemslingertje dat ontbreekt, wordt meteen gehoord, want de fans kennen de platen van de Beatles uit het hoofd.
Waarom doen The Analogues dit? Ze zijn immers een soort grammofoon geworden: ze reproduceren alleen maar wat er al is.
Die vraag kan je ook stellen aan de coverbands uit de wereld van de klassieke muziek: het Concertgebouworkest, de Academy of St Martin in the Fields, de Wiener Philharmoniker. Waarom voeren die nog maar weer eens de symfonieën van Beethoven of de Passie-muziek van Bach uit? Nou, omdat er in de uitvoering ruimte zit voor interpretatie, voor inspiratie, voor originaliteit. Elke noot uit de partituur wordt gerespecteerd, maar er zit ruimte in de manier waarop de noten gespeeld worden.
En dat is wat The Analogues nou juist niet doen. Ze hebben geen interpretatieruimte; ze spelen de bekende LP’s exact na. Van Bach en Beethoven hebben we geen geluidsopnames. Dus nogmaals: waarom?
Omdat iedereen ademloos luistert – ik ook. Het zo dicht mogelijk naderen van het origineel is een fascinerende prestatie. Je wilt het meemaken en je verbazen.
Toch zou ik The Analogues willen uitnodigen om één keer zelf te gaan scheppen. En dat kan. De Beatles hebben immers in 1969, na jarenlange opsluiting in de opnamestudio, besloten dat ze weer terug wilden naar een simpele stijl, waarbij ze nummers in één keer opnamen, zonder meersporentechniek, zonder nabewerking. Die nummers verschenen op de LP Let It Be. The Analogues hebben nu ongeveer alles gespeeld dat de Beatles in de studio hebben gemaakt en zich uitgebreid verdiept in hoe de Beatles werkten. Kunnen ze met die ervaring niet aan de gang met de onbewerkte nummers, de mastertapes, van Let It Be, om die in Beatletrant te bewerken met alle creativiteit die ze in zich hebben? Leerling, word meester!
Comments