Goed, ik kom thuis. Open de voordeur, loop naar binnen. Staat daar een ventje met een geel petje op, en die houdt een clipboard voor mijn neus, steekt een pen in mijn hand, en zegt:
“Hier even tekenen.”
Op dat clipboard ligt een pak van pakweg driehonderd bladzijden met tekst in kleine, grijs gedrukte letters. Bijna niet te lezen. Alleen de eerste woorden kan ik lezen, die zijn in grote vette letters: “Wij vinden uw privacy belangrijk.”
Ik weet al hoe laat het is. Geen tijd om dit ook nog eens te lezen, dus ik blader naar de laatste bladzij. Daar staat natuurlijk weer: “Ik verklaar dat ik deze voorwaarden nauwkeurig heb gelezen en ermee instem.”
Zuchtend zet ik mijn handtekening.
“Dankjewel, hè?” zegt het ventje. En hij zwaait de deur naar de woonkamer voor me open.
“We hebben even een paar dingetjes voor je veranderd,” zegt hij. “Allemaal om je nog meer van dienst te kunnen zijn.”
En inderdaad, het rode tweezits bankje is vervangen door een lange zwarte zitbank met een bocht erin. Hij staat nu ineens onder het raam. De televisie neemt een nog opvallender plaats in dan de vorige keer. De gordijnen zijn weggehaald. Voor het raam staan drie ventjes, elk met net zo’n clipboard, en ze kijken met grote ogen naar binnen. Ik loop naar de tafel, of beter: naar de plek waar vanmorgen de tafel nog stond. Nu staat er een bonzaï-boompje. De mannetjes voor het raam schrijven druk op hun clipboard, maar blijven me aankijken.
“Waarom zitten die kereltjes naar binnen te koekeloeren?” vraag ik verontwaardigd.
“Daar heb je net voor getekend,” zegt het ventje met de gele pet.
“Ja maar dat wil ik niet.”
“O, jij wilt niet bekeken worden!” zegt hij verbaasd.
“Ik wil mijn gordijnen terug,” roep ik.
“Dus jij wilt minder persoonlijke dienstverlening? Je wilt niet dat wij onze producten kunnen verbeteren aan de hand van jouw persoonlijke ervaringen? Daar moet je dan even voor tekenen,” zegt ventje met petje. En hij trekt een nieuw stapeltje papier tevoorschijn.
Ik teken snel.
“Dit wordt pas geldig als je afsluit en opnieuw binnenkomt,” zegt hij resoluut.
Ik zucht en loop naar de voordeur.
“Wil je nog een paar handige tips en trucs?” vraagt hij aan mijn rug.
“Ik wil dat u mijn huis verlaat,” zeg ik boos.
“Dat kun je vragen,” zegt ventje. “Maar ik heb de sleutel van je huis en ik kan op elk moment binnenlopen,” zegt hij. “Daar heb je niet voor getekend, maar ik doe het toch.”
“Ik kan het slot vervangen,” dreig ik.
“Dat kun je doen,” zegt het hardnekkige kereltje. “Maar dan ben je alle dienstverlening kwijt. We beschermen je niet meer tegen malicieuze inbrekers. En je zit na een tijdje met verouderde spullen.”
“Prima!” roep ik hard. “Ga weg!”
“Onbegrijpelijk,” zegt hij en loopt de deur door, naar buiten.
Maar voor hij de deur achter zich dichttrekt, komt hij nog even terug en zegt:
“O ja, voor ik het vergeet. Over drie jaar stort je huis in.”
“Hè, wat? Hoezo?”
“Ja,” zegt hij, “dan wordt dit huis niet meer door ons ondersteund.”