Ik fietste langs een huis waar de vlag uithing met een schooltas eraan. Op het fietspad vlak voor het huis lagen de scherven van een stukgevallen desperado-flesje. Resultaat van een eindexamenfeestje, dacht ik. Een keer in je leven mag je losgaan. Vaker niet, vind ik.
Tussen de scherven lag een limoenschijfje. Toch een verfijnde smaak.
Er zijn in Rome onwaarschijnlijk veel kerken – bijna duizend. Het zijn er zoveel dat het statistisch waarschijnlijke feit zich voordoet: er zitten twee identieke kerken tussen. Ze staan zelfs naast elkaar, met alleen een weg ertussen, aan de Piazza del Popolo. Inderdaad, allebei gewijd aan Maria (waarvan het Nieuwe Testament er ook meerdere heeft).
In Hilversum, waar ik mijn jeugd doorbracht, was zo’n klein postkantoortje. In een compleet inpandig, door muren omsloten hokje zat een mevrouw die postzegels verkocht. Ik kon niet goed zien hoe ze daar in en uit kon komen en nam dus op de een of andere manier aan dat ze daar ook niet wegkwam; dat ze daar voor eeuwig zat opgesloten. Ze zag er een beetje raar uit, dus dat klopte. Heeft me zelfs een keer “Lieverd” genoemd toen ik iets vroeg dat nergens op sloeg. Later hoorde ik dat er in de Middeleeuwen vrouwelijke heiligen waren die zich lieten inmetselen en vanuit hun cel stichtelijke woorden over de gewone mensen uitwierpen. Ik weet niet of die ook “Lieverd” zeiden.
“Is dit glas met of zonder?”
“Dit is met alcohol.”
“Ik bedoelde eigenlijk: met of zonder placebo?”
Ik sta in de woonkamer. Een man gluurt naar binnen. Even later hoor ik de brievenbus. Ik haal er twee reclamefoldertjes uit: een voor de glazenwasser en een voor de kapper.
Dat van die kapper snap ik: je ziet nog op meters afstand aan mijn pieken dat ik dringend naar de kapper moet. Alleen – hoe kon die man dat zien door die vieze ruiten heen?
“Waar herken je een reiger aan?”
"Ik weet het niet. Waar herken je een reiger aan?"
“Hij heeft een zwanehals.”